Nga Flamur Golemi
Nuk di nga ta nisësh e ç’të shkruash në këto raste kur në ditën e bekuar të Krishtlindjes, vdekja vjen papritur ashtu siç ajo di të vijë dhe merr pa radhë. Zakonisht kur dikush ikën nga kjo botë është bërë e udhës për të thënë gjithmonë fjalë të mira për të ndjerin, shpesh edhe për ta mbuluar me lëvdata e vlerësime që mbase nuk i ka merituar sa ishte gjallë. Nuk e di në do ta bëja ndonjëherë këtë gjë për dikë, por për Edi Peshën jo dhe jo, sepse nuk është ky rasti. Ata që e njohin më japin të drejtë dhe besojnë se këto që po them janë fjalë zemre, plotësisht të merituara dhe jashtë çdo inercie që na kap kur duhet të bëjmë një mesazh ngushëllimi.
Edi Pesha ishte modeli i një qytetari të mirë, bashkëpunëtor i shkëlqyer dhe drejtues i jashtëzakonshëm që do t’i bënte nder çdo institucioni apo skuadre politike. Kam komunikuar me të deri disa ditë më parë kur ai ishte në gjendje të fliste. Shpresuam dhe besuarm fort deri ditën e fundit, se aq shumë sa ai e deshi jetën dhe donte të rikthehej sërish në Gjirokastër e Lunxhëri, do ta fitonte betejën me virusin që sot i ndali frymën e fundit. E kotë që të mallkojmë vdekjen apo virusin sepse Edin nuk e kthejmë dot më mes nesh.
Sot e tutje duhet të mësohemi të jetojmë pa të, por të mbajmë fort kujtimet që ai la dhe modelin e një njeriu fisnik, të një bashkëshorti të përkushtuar e të një babai të mirë për Marian dhe Tomin. Edi nuk do të jetë më fizikisht mes nesh. Vetëm kaq. Por s’ka se si kjo të jetë një ndarje e përhershme. Për aq shumë sa ai na ka dhënë, do të jetë gjithmonë i pranishëm te ne, në mendjet dhe zemrat e kujtdo që e njohu dhe punoi me të qoftë dhe për pak. “Mjaft tani Flamur se e tepërove shumë, më fute në siklet”, mund të thoshte Edi nëse do të mundej ta lexonte këtë mesazh. Ai jetoi me një modesti të admirueshme deri në ditën e fundit prandaj kishte respketin e të gjithëve. Lamtumirë mik i dashur! Të qoftë dhéu i lehtë!