Nga Ambrozia Meta
Një burrë i moshuar, afër të shtatëdhjetave, i veshur me kanotierë të bardhë e pantallona të shkurta dok, qëndron i ulur në një stol përballë kutisë shpërndarëse të ujit. Eshtë ora 8 e mëngjesit, kur shkëmbehem me komshiun tim, në sheshpushimin e shkallëve të një pallati ekzistues në Sarandë.
“Po bëj roje për ujin,” më thotë, pa më lënë kohë ta përshëndes. Si të gjithë njerëzit që kanë një shqetësim, nuk është e nevojshme ta ngacmoj, që të shprehet. “Më ka ardhur djali me nusen nga Tirana mo. Kam vetëm di gisht ujë në depozitë. Këtuja, ua japin ujin hoteleve të mëdha që kanë pishina. E ngacmoj me shaka: O xhaxhi mos u mërzit. Nusja dhe çuni le të rrine dy ditë pa u larë dhe ta mbajnë kripën në trup se bën mirë për shëndetin.
Ka në fytyrë një buzëqeshje të sforcuar hallexhiu dhe shan shtetin, ndërsa unë zbres shkallët e pallatit. Zhurma më e dashur për sarandiotët nuk është ajo e dallgëve, por e pompës së ujit. Fishkëllima e pompave që mbushin depozitat, ndihet 3 orë në mëngjes, dhe 3 orë në darkë. Keshtu e mbaj mend Sarandën që nga fëmijëria, kur të afërmit e mi që banonin atje, sa degjonin zhurmën e rubinetit, dilnin në ballkon dhe njoftonin komshinjtë për lajmin e shumëpritur: Erdhi uji.
Komshiu sarandiot, i ulur në stol para kutisë shpërndarëse të ujit, më erdhi në kujtesë, kur lexova njoftimin e Kryeministrit që lajmëronte nisjen e punimeve në muajin shtator për Lungomaren e Sarandës. Saranda ka nevojë për ujë, jo për pllaka. Para se të nisë puna për ndryshimin e shëtitores, duhet bërë furnizimi me ujë 24 orë.
Para se të vendosen palmat, duhet të mendohet për çlirimin e trafikut. Saranda ka vetëm një rrugë ku kalojnë makinat, e cila ështe e ngushtë si korsi biçikletash dhe trafiku aq mbytës, sa shoferët, nga stresi dhe inati i pritjes mund të përfundojnë në kofanon e makinave të njëri – tjetrit, si Mihali.