Nga Preç Zogaj
Nuk besoj.
Nuk do ta besoj derisa një vendim gjykate i formës së prerë të ketë provuar akuzat.
Kam dyshimet e mia serioze te drejtësia tranzitore, as vjetër, as e re, më e keqe se e vjetra në mjaft raste të provuara. Ajo që kacavirret për të shqyer xhepa apo për të çjerrë fate njerëzore, herë e ndërsyer e herë me iniciativë, duke shpresuar se mund t’i konvertojë prangat në duart e kundërshtarëve, opozitarëve dhe njerëzve të lirë në biletë kalimi në brigjet e drejtësië se re.
Do ta ndjekim nga afër kalvarin e Henri Çilit.
Ai është nxënësi im brilant në profesionin e gazetarit.
Ai është miku dhe kolegu im.
Ai ka ndërtuar nga hiçi, me fuqinë e një vizionari liberal, pa marrë asnjë qindarkë nga shteti,
Universitetin me të madh privat në Shqipëri, UET-in.
Ai sponsorizon, pa asnjë qindarkë nga shteti, çmimin me të madh letrar në vend, dy-tre herë me të madh se çmimet e qeverisë (të cilin unë nuk e kam fituar ndonjëherë).
Ai është një ndër botuesit kryesorë në vend dhe investon prej shume vitesh, si pakkush, për promovimin e ideve liberale të zhvillimit.
Zero tenderë, zero leje ndërtimi, zero financime nga qeveritë, zero diploma false.
Gjithçka me punën e tij në një mjedis shumë të vështirë për biznesin.
Të gjitha këto e plotë të tjera si këto nuk i zhbën e nuk i cenon asnjë hakmarrës, asnjë kunat, madje asnjë vëlla i tij, madje as shkujdesjet e vetë Henrit./
